ماهیگیری صنعت مهمی در ایالت “کرالا” در هند است و بیش از یک میلیون نفر مستقیما در این بخش اشتغال دارند (۲۰۰۵). اما مهمترین محدودیت این بازار این است که ماهیگیران وقتی در دریا هستند از قیمت ها در بازارهای مختلف منطقه بی خبرند.

در نتیجه ماهیگیران صید خود را منحصرا در بازار محلی خود بفروش می رسانند. بعلاوه، بدلیل هزینه بالا، ذخیره سازی وجود نداشته، و بخاطر کیفیت پایین جاده ها و هزینه بالای حمل و نقل، آربیتراژ(خرید به قیمت کمتر و فروش به قیمت بالاتر) کمی صورت می گیرد.

در نهایت میزان ماهی تامین شده در یک بازار به ماهی صید شده در نزدیکی آن منطقه مرتبط است. مقدار تفاوت قیمت ها چشمگیر است. گاهی قیمت موثر در یک بازار صفر است یعنی ماهیگیر قادر بفروش ماهی خود نیست و مجبور به دور ریختن صید می شود، درحالیکه در همان زمان در بازار های مجاور به قیمت بالا بفروش میرسد.

از ۱۹۹۷ کم کم تلفن همراه وارد کرالا می شود. قبل از ورود تلفن همراه، تفاوت قیمت در بازارهای هر ناحیه در هر روز بخصوص، بالاست، و در بسیاری مواقع قیمت حتی به صفر می رسد. دوریزی صید تقریبا به صفر می رسد و اختلاف قیمت در بازارها ناچیز میگردد. نتایج نشان میدهند میزان ماهی بفروش رسیده ۲۳ کیلوگرم در روز افزایش یافت که ناشی از کاهش دور ریزی بود.

معمولا تکنولوژی های اطلاعاتی در کشورهای درحال توسعه از اولویت کمتری نسبت به خدمات اموزشی و درمانی برخوردارند ولی این گونه تکنولوژی ها نه تنها درامد را افزایش می دهند، بلکه خود می توانند باعث بهبود سلامت و آموزش شوند.

هرچند فاسدشدنی بودن ماهی در چشمگیر بودن نتایج موثر بود. زیرساخت های حمل و نقل هم در دسترسی به اطلاعات موثر است. مثلا بهبود جاده ها در کرالا منجر به افزایش آربیتراژ در سطح عمده فروشی گردید.

در نهایت در بسیاری کشورها این نگرانی وجود دارد که تنها قشر ثروتمندتر و تحصیل کرده تر از منافع ورود ICT بهره مند گردند اما این تحقیق خلاف آنرا نشان می دهد.