ویژگی مهم نوبلیست‏‌های ۲۰۲۲، بن برنانکه، داگلاس دایموند و فیلیپ دیبویگ این است که با تحقیقات و یادگیری‌هایی که از بحران بزرگ ۱۹۳۰ ایجاد کردند، کمک بسیار بزرگی به مدیریت بهتر بحران ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸ کردند.

تحقیقاتی که باعث شده این سه اقتصاددان حوزه پولی و بانکی موفق به دریافت جایزه نوبل شوند، به‌طور عمده درکی در زمینه نوع نگاه به بانک، نحوه مدیریت آن و همچنین نحوه اجتناب و مقابله با بحران بانکی ایجاد کرده‌اند.

داشتن چنین درکی بسیار مهم است چرا که اولا عوامل اقتصادی یعنی خانوارها و بنگاه‌های برای مخارج خود عموما نیاز به نقدینگی و همینطور وام‌های بانکی دارند و ماهیت این نیاز به گونه‌ای است که می‌تواند شرایط اقتصادی را رقم بزند. ثانیا این وام‌ها برای خرید دارایی‏‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرند، وقتی بانک‌ها دچار بحران می‏شوند و سقوط می‏‌کنند وام‌دهی بسیار محدود می‏شود و قیمت‌ها برای اموال و سایر دارایی‌ها نیز سقوط می‌کند. این وضعیت می‌تواند به رکود سنگین اقتصادی و از دست رفتن مشاغل بیانجامد. به‌طوری‌که ریشه بسیاری از فروپاشی‌های اقتصادی بحران مالی بوده است.

سوالات مهم در مورد بانک‏ها این موارد است که اگر اثر ورشکستگی بانک‌ها بر کل اقتصاد بسیار فلج کننده است، آیا این نمی‌تواند مجوزی برای مقابله یا حذف بانک‌ها باشد؟ دلیل بی‏ثباتی بانک‌ها و نحوه مقابله با آن چیست؟ چرا عواقب بحران بانکی تا این حد ماندگار است؟ و اگر بانک‌ها شکست می‌خورند، چرا نمی‌توان بلافاصله بانک‌های جدیدی ایجاد کرد تا اقتصاد بازیابی و از رکود خارج شود؟
منبع:برای اقتصاد