یادم هست سال‌های اول جنگ از رادیو اهواز، دائما آژیر خطر حمله هوایی و همان یا وضعیت قرمز پخش می‌شد، و در هر بار پخش هم صدای ضبط شده یکی بود:
“شنوندگان عزیز توجه فرمایید (۲ بار) ما کماکان در وضعیت قرمز به سر می‌بریم! لذا به محل امن پناه برده و تا اطلاع ثانوی از آنجا خارج نشوید.”
و وضعیت سفیدی که هرگز از رادیو پخش نمی‌شد!
خدا می‌داند چه دلهره‌ای در خانه‌ها ایجاد می‌شد، بخصوص که هیچ فضای امنی در خانه وجود نداشت، نمی‌دانستیم کجا باید برویم، گاهی کنار ستون‌ها، گاهی داخل انباری، گاهی گوشه پذیرایی کز می‌کردیم، و شروع به ذکر می‌کردیم.
شاید امنیت واقعی ما را همان ذکرها ایجاد می‌کردند که به ما آرامش قلبی می‌دادند، چون هیچکس به ما نگفته بود فضای امن کجاست، و کدام فضای امنی در خانه‌های مخروبه هست.
اما نکته مهمی که مرا بسیار آزار می‌داد این بود که دائما گفته می‌شد ما “کماکان” در وضعیت قرمز هستیم. یعنی گوینده جوری القا می‌کرد که ما نه نیاز به ناهار و شام داریم، نه نیاز به دستشویی و حمام، و نه نیاز به استراحت، دائما در خانه باید با پوتین و در سنگر بتونی به حالت نشسته بخوابیم، تا کماکان در وضعیت قرمز باشیم!
و طبیعی بود هر بمبی که بر سر ما می‌خورد مقصر ما بودیم که خودمان را از وضعیت قرمز خارج کرده بودیم.
گوینده نمی‌دانست وضعیت خاص چند دقیقه، چند ساعت یا چند روز می‌تواند دوام داشته باشد، نمی‌شود یک سال و دو سال وضعیت قرمز مداوم اعلام شود.
البته آن وضع جنگی بود و نزدیکی اهواز به مرز، و بی‌تجربگی همه ما. اما جنگ تمام شد، دیدیم مقامات به همین لفظ خیلی دلبسته شده‌اند! و ظاهرا منافع آن به دهانشان شیرین آمده و قصد ندارند از آن چشم پوشی کنند!
“شنوندگان عزیز توجه فرمایید، کشور کماکان در وضعیت قرمز قرار دارد، لذا از هر گونه اعتراضی بپرهیزید، دستورات را ولو غلط مو‌به‌مو اجرا نموده و بهانه به دست دشمن ندهید، هر لحظه احتمال بمباران تحریم‌ها و فتنه‌گری‌ها و برنامه‌ریزی دشمنان وجود دارد، عدم شرکت در انتخابات، اعتراض به کمبودها، اعتراض به گرانی‌ها در این برهه حساس، همه اینها، خدمت به دشمن است، وضعیت جنگی تمام نشده، لذا به خوابگاه‌هایتان بروید و تا زمان لغو وضعیت اضطراری آنجا را ترک نفرمائید!”
و طبیعی است تلفات، مرگ و‌میر، بی‌سامانی، گرسنگی، بیکاری، وضعیت اسفناک اقتصادی و مدیریتی کشور، فقر، بی ارزشی پول ملی، آموزش و بهداشت همه بخاطر وضعیت اضطراری و قرمز است و همه اقدامات سختگیرانه هم بخاطر حفظ جان شما!
وزیر بهداشت و معاونینش هم، این روزها همان رویه معمول را در پیش گرفته‌اند، تصور می‌کنند این روش بسیار کارآمد و موفقی بوده و هست.
“وضعیت کرونا بسیار بسیار بد است، مردم در تعطیلات ۱۸ روزه عید اصلا رعایت نکردند… ما گفته بودیم!”
بفرمایید چرا جلوی تعطیلی را نگرفتید؟
چرا راه‌ها را کنترل نکردید؟
چرا ظرفیت برای مسافرت تعیین نکردید؟
چرا جلوی مسافرت کرونایی‌ها را نگرفتید؟
چرا در بین راه‌ها ایست و بازرسی چک سلامت نگذاشتید؟
چرا به وضعیت مهمانخانه‌ها و رستوران‌ها نظارت مؤثر بهداشتی نداشتید؟
و از همه اینها مهمتر؛
چرا واکسن به اندازه کافی وارد نکردید؟
مطابق عرف کشورهای متوسط ما الان باید بیست درصدمان واکسن زده بودیم، یعنی بیش از پنجاه درصد افراد با بیماری زمینه‌ای یا مسن که این روزها به‌راحتی آنها ازدست می‌روند.
چه کسی مقصر است، مردم؟
مشکل بودجه داشتید؟ مشکل تحریم بود؟ با صداقت بگویید.
یاهمان وضعیت قرمز است برای مردم!!
وضعیت قرمز هزار مسئولیت برای شما ایجاد می‌کند و یک مسئولیت برای مردم.
مردم بی‌درآمد، بیکار، خسته از آژیرهای خطر، خسته از صف‌های مرغ و روغن و دارو، هزار مسئولیت ندارد وشما تنها یک مسئولیت که مصاحبه کنید و مردم را سرزنش کرده دائما بترسانید! کرونای انگلیسی، کرونای برزیلی، کرونای آفریقای جنوبی…
چه می‌شدعقلی درکار بود و انصاف و شجاعتی
وبعضی جایشان را به افراد توانمندتر از خودشان می‌دادند.
به‌خاطرسلامت مردم کشورشان…
باورکنید دیگر این آژیرهای خسته کننده حال‌مان رابد می‌کند،وقتی آژیر بر خودتان و مافوقتان هیچ اثری ندارد ونمی‌داند آژیر خطر کرونا تصمیم‌های جدی وعمل می‌خواهد که شما نه دانشش را دارید ونه توان عملش را.
