اگر دورریز مواد غذایی یک کشور بود،‌ این کشور سومین منبع بزرگ انتشار گازهای گلخانه‌ای کره زمین محسوب می‌شد. هدررفت مواد غذایی همچنین بار سنگینی روی سیستم مدیریت ضایعات ایجاد کرده و ناامنی غذایی را تشدید می‌کند.

در سال ۲۰۱۳، سازمان خواربار و کشاورزی ملل متحد (FAO) تخمین زد که سالانه ۳ /۱ گیگاتن مواد غذایی هدر می‌رود و این باعث آزاد شدن ۳ /۳ گیگاتن CO2 می‌شود. این موضوع یکی از بزرگ‌ترین عوامل سه بحران کره زمین یعنی تغییرات اقلیمی، از دست دادن طبیعت و تنوع زیستی و آلودگی و ضایعات است. به همین دلیل است که یکی از اهداف توسعه پایدار،‌ به نصف رساندن دورریز مواد غذایی تا سال ۲۰۳۰ است.

کاهش ضایعات مواد غذایی می‌تواند از جنبه‌های مختلفی به مردم و سیاره‌ای که روی آن زندگی می‌کنیم کمک کند. بهبود امنیت غذایی،‌ حل کردن بحران تغییرات اقلیمی،‌ صرفه‌جویی در هزینه‌های مالی و کاهش فشار بر زمین، آب و تنوع زیستی بخشی از مزایای کم‌کردن دورریز مواد غذایی هستند. با این حال تا به امروز این پتانسیل به‌طور تاسف‌باری مورد بهره‌برداری قرار نگرفته است.

دلایل غیرمنتظره‌ای برای هدر رفتن غذا وجود دارد. قابل درک است که مردم بخش‌های زیادی از غذا را در رستوران‌ها تمام نمی‌کنند. اما برخی از دلایل کمتر آشکار برای ضایعات مواد غذایی به فرآیندهای کشاورزی، استانداردهای ایمنی غذا و ترجیحات مصرف‌کننده مربوط می‌شوند.

جدا از علل طبیعی، ترجیحات شخصی نیز موجب افزایش هدررفت غذا می‌شود. تحقیقات نشان می‌دهد مصرف‌کنندگان از خرید «محصول زشت» اجتناب می‌کنند. یک‌پنجم محصولات خوراکی که دارای لکه‌های سطحی هستند، به شکل‌های ناآشنا رشد می‌کنند یا رنگ‌های منحصربه‌فردی دارند، به وسیله مشتریان خریداری نمی‌شوند یا از فروشگاه‌های مواد غذایی دور ریخته می‌شوند. این بدان معنی است که کشورهای با درآمد بالا در مراحل اولیه در سطح خرده‌فروشی به هدر رفتن مواد غذایی کمک می‌کنند و سازمان غذا و کشاورزی (فائو) نمی‌تواند این هدررفت مواد غذایی را کاهش دهد.
👈 تجارت فردا