مساله حل نمی کنیم
دولت هایمان صرفا آتش نشانی کرده اند
✍️ صادق الحسینی/ اقتصاددان
بزرگترین مشکل ایران این است که مساله حل نمی‌کنیم. سیاست‌گذاری مرده و دست‌کم ۷۰ سال است مسائل‌مان را حل نکرده‌ایم. وضعیت کنونی نتیجه دهه‌ها انباشتگی مسائل کوچکی است که هم‌اکنون بزرگ شده، به ابرچالش تبدیل شده و با هم تلاقی کرده‌اند.
این نسل ناگزیر از پرداخت هزینه حل مسائل است.
مساله حل کردن هزینه دارد. فحش خوردن دارد. جلوی گروه‌های فشار ایستادن دارد. متهم شدن دارد. در کوتاه‌مدت نارضایتی عموم را دارد. حل مساله در جهان سوم مثل جراحی تومور بیمار سرطانی بدون بیهوشی و بدون رضایت بیمار است. درحالیکه حتی اجماع پزشکی راجع به درمان هم غیرممکن است
به همین جهت کارگزار سیاسی عاقل ترجیح می‌دهد به جای حل مساله در بخش واقعی، تصمیمی راجع به این مشکلات نگیرد تا هزینه نداده و پشتوانه مردمی خود را از دست ندهد. اما حل نکردن مدام مسائل باعث شده این عفونت‌های کوچک تبدیل به بیماری بزرگی شوند که هزینه حل آنها بصورت نمایی بزرگ شده است.
نهادها و ساختارهای کشور هم که ضعیف و لاجرم درگیر فساد است لذا طلب اصلاح و حل مساله از کارگزاران نمی‌کنند. ما مثل همه کشورهای توسعه نیافته ساختار نهادی ضعیفی داریم. این ساختارها در کنار توازن نیروها مولد توسعه نیستند. پس فرق دوره‌های خوب و بد اقتصاد در این دهه‌ها چه بوده است؟
کشورهای توسعه نیافته مثل ماشینی هستند که چرخ و موتور و فرمانش مشکل دارد و دنده‌اش جا نمی‌رود و جاده‌ای هم که می‌رود لغزنده و ناهموار است و مقصد هم نامعلوم است. اما راننده خوب و حرفه‌ای نمی‌گذارد ماشین چپ شود یا به دره برود. در دوره‌های خوب راننده‌های حرفه‌ای و خوبی داشتیم
دولتهای ایرانی دولتهای آتش نشان بوده‌اند. تا جایی آتش نگرفته سراغش نرفته‌اند.این روش نه تنها پایدار نیست بلکه در فاجعه‌ای مثل پلاسکو حتی نمی توانیم آتش را خاموش کنیم.
باید به هم قول بدهیم که بعد از خاموش کردن این آتش باید هزینه حل مسائل مان را بدهیم. هم دولت و هم ملت.
