تحلیلگران سیاسی در پیشگویی موقعیت‌های محتمل از کره شمالی شدن، لیبی شدن و سوریه‌ای شدن می‌گویند.
اما در ورزش با فرض هولناک استمرار همین اوضاع سیاسی – اقتصادی، به سرعت در مسیر کوبایی شدن پیش می‌رویم.
جالب است گسست سیاسی – اقتصادی حکومت کوبا با خانواده ورزشش نیز از دهه چهارم انقلاب این کشور شدت گرفت که امواج توقف‌ناپذیر مهاجرت قهرمانان را در پی داشت.
ستارگان کوبا حتی از فرصت سفر به ونزوئلا برای فرار استفاده می‌کردند. گامبوآ، سولیس و بارتلمی سه بوکسور طلایی المپیک آتن، فقط سه سال بعد در اردوی کاراکاس فرار کردند. از آنجا به کلمبیا گریختند تا به آلمان برسند.
رهبر انقلاب کوبا آنان را سربازان خائنی دانست که از وسط جنگ در رفته‌اند.
فیدل کاسترو درباره آلمان نوشت: «کوسه‌های مافیا گوشت تازه می‌جویند» او همچنین گفت بوکسورهای فراری ما در برابر دلار آمریکا ناک اوت شده‌اند.
در پان آمریکن ۲۰۰۷ داکوستا کاپوته (الان عضو تیم ملی هندبال قطر است) از دهکده بازیها فرار کرد. گالیندو سرمربی هندبال کوبا گفت: با رفتنش حالا متحدتر شده‌ایم!
اما همزمان لازارو لاملا مربی ژیمناستیک و سپس ریگوندو دارنده دو طلای المپیک + اریسلاندی قهرمان بوکس جهان نیز از دهکده بازیها غیب‌شان زد.
کاسترو که مواضع متغیری درباره ورزشکاران مهاجر داشت ضمن گلایه از برزیل گفت اگر فراری‌ها برگردند دستگیر نمی‌شوند و برایشان شغلی دست و پا خواهد شد.
تئوفیلو استیونسن اسطوره ورزش کوبا که او را «پوستر سیستم ورزشی کمونیسم» می‌نامند، برای بازگرداندن‌شان گفت آنها توبه کرده‌اند و خیانتکار نیستند.
هیچ ورزشی در کوبا نیست که ده‌ها مهاجر نداشته باشد و هیچ کشور مهاجرپذیری در جهان نمی‌یابید که شماری از ورزشکاران کوبایی را به خدمت نگرفته باشد.
کوبایی‌ها در اغلب رشته‌ها از سطح اول جهان سقوط کرده‌اند اما این ساده‌ترین خسارت‌شان بوده.
فرار قهرمانان، چهره‌ای فلاکت‌زده از کوبا را جایگزین “سیمای مغرور انقلابیون استکبار ستیز” کرد. یکی از دلایل پرشماری که تقلید مدل ریش، سیگار برگ و یونیفورم سبز زیتونی رهبر کوبا که پیروانی بین جوانان غربی داشت رفته رفته رنگ باخت.
برخی از ورزشکارانی که ماندند (از جمله کشتیگیران) متهم شدند به باخت عمدی و مدال فروشی. گروه سومی هم شکل گرفت که مدتی مدال فروخت سپس مهاجرت کرد!
بر ژست اغواگرانه انقلاب کوبا نزد حامیانش در جهان خش افتاد. پناه بردن هر قهرمان‌شان به هر کشوری، حامل صدور پیام «ما ناامید و فقیریم» از جانب انقلاب کوبا بود.
