متاسفانه باید بگویم آنهایی که در ایران از چنین سیاستهایی (مثل طرح کاروزی) دفاع میکنند و آن را حلال مشکلات میدانند حداقل ۴۰ سال از زمانه عقب ماندهاند.
به گمان من این سیاستپردازان چنین طرحی را از آنچه در زمان خانم تاچر در بریتانیا اجرا شد و اتفاقا دوام زیادی هم نداشت، نسخهبرداری کردهاند. آن برنامه هم عنوانش «کارآموزی نیروهای جوان» بود.
برخلاف آنچه در ایران مطرح است که به قول معروف از «کیسهی خلیفه میبخشند» و تنها قرار است سی درصد حداقل مزد پرداخت شود – آن هم حداقل مزدی که حتی ۱۰۰ درصدش هم برای گذران یک زندگی فقیرانه کافی نیست – در دورهی تاچر همهی هزینهها را دولت میپرداخت و این برنامه برای کارفرما هزینهی چندانی نداشت.
ولی پس از اینکه در عمل ناچار شدند این برنامهی سخیف را متوقف کنند، نه اشتغالِ دائمی برای کسی ایجاد شد و نه سطح مهارت کسی بیشتر شد. البته شماری از کارفرماها به تدریج با جایگزینیِ کارگران دائمی با کسانی که در این طرح بودند برای خود «گنجآفرینی» کرد.