وقتی هر سال شاهد افزایش حجم سرمایه گذاری صنعتی در استان زنجان هستیم، قطعا این افزایش حجم در کنار تمام فواید اقتصادی که برای استان دارد، هزینه هایی نیز برای محیط زیست تحمیل خواهد کرد. در شرایط دشوار اقتصادی امروز ظاهرا در وضعیتی قرار داریم که ناخودآگاه مسائل زیست محیطی را فراموش کرده‌ایم.
به گزارش “همدلی‌زنجان”؛ واقعیت ملموس اینکه هر توسعه صنعتی یعنی پذیرش برخی از آسیب‌های زیست محیطی که البته این پذیرش می تواند حجم و شدت پرنوسانی داشته باشد. زنجان در مسیر صنعتی شدن گام بر داشته اما سوال نشده که این مسیر توسعه مبتنی بر سند آمایش سرزمینی بوده و آیا بالحاظ تمام تهدیدهای احتمالی به محیط زیست صورت گرفته یا خیر؟
آنچه مسلم است اینکه نمی تواند اثرات زیست محیطی توسعه صنعتی را به صفر رساند، اما می توان هر روز استانداردهای سطح بالایی را برای استقرار صنایع در استان عملیاتی کرد که البته ظاهرا استانداردهای فعلی با استانداردهای کشورهای توسعه یافته فاصله زیادی دارد.
در سال های گذشته همواره اخبار و اطلاعات زیادی در خصوص تهدیدهای زیست محیطی استان و شهر زنجان رسانه ای شده است. آنچه مسلم است عملکرد و رویکرد مدیریت حوزه محیط زیست استان در خصوص دغدغه های مردم زنجان نسبت به مشکلات زیست محیطی بوده است.
استقرار دولت یازدهم برای زنجان همراه با رخدادهای نسبتا مثبتی بود، به گونه ای که زنجان حضور یک استاندار بومی را تجربه کرد و در همان مقطع مدیری کارآمد نیز در حوزه محیط زیست برای زنجان منصوب شد. قربانعلی محمدپور مدیری از خطه شمال کشور بود که جزو مدیران موفق این حوزه در سال های دور استان محسوب می شود.
وی با صراحت در آن مقطع از مهم ترین تهدیدات زیست محیطی شهر زنجان سخن گفت، نشست خبری در منطقه حفاظت شده سهرین برگزار کرد و ارتباط رسانه ای خوبی داشت و برنامه های توسعه ای قابل توجهی داشت که نمونه آن طرح مطالعاتی توسعه گردشگری در منطقه سهرین بود.
عملکرد موفق این مدیر در زمان کوتاه موجب شد مرکز نشینان برای وی تصمیم دیگری بگیرند و وی به استان دیگر برود و در آن مقطع نه شاهد تلاش مدیرعالی اجرایی استان و نمایندگان دلسوز! استان در مجلس شورای اسلامی برای حفظ یک مدیر کارآمد برای زنجان بودیم.
جانشین وی هرچند مدیر پرتلاشی بود، اما در یک نگاه واقع بینانه باید بگوییم با محمدپور فاصله داشت، اما ظاهرا همین مدیر نیز از طرف اسداله درویش امیری، استاندار وقت مورد پذیرش قرار نگرفت و موسوی نیز از زنجان رفت. اینکه چرا موسوی رفت و چه واقعیت هایی در پشت صحنه رفتن وی بود نیازمند تشریح و تحلیل جداگانه ای است. اما ظاهرا مخالفت های وی در کارگروه تسهیل و رفع موانع تولید برای طرح های توسعه ای برخی واحدهای صنعتی و موارد مشابه که منجر به برخی مشکلات اداری و حتی شاید شکوائیه ها نیز شده بود، منجر به این شد تا وی زنجان را ترک کند.
بعد از موسوی آبسالان مدیر محیط زیست استان شد، وی از وقتی مدیر شده یکبار هم نشست خبری نداشته و کلا اخبار حوزه محیط زیست توسط رسانه ها به حداقل رسیده است! نه برنامه در این حوزه مشخص است و نه هدف و نه هیچ چیز دیگر…. تا ببینیم آینده چه می شود.
برای پاسخ به این سوال که مهم ترین تهدید زیست محیطی شهر زنجان چیست؟ به ناچار مجبوریم به سال های گذشته رجوع کنیم. زمانی که محمدپور به صراحت گفت که مهم ترین تهدید زیست محیطی زنجان شهرک تخصصی روی است. شهرک روی که در گذشته مطابق بسیاری از کارهای بی‌مطالعه و آگاهانه دچار افزایش ظرفیت فعالیت شد؛ در حال حاضر چالشی مهم برای زنجان و شهروندان آن شده است.
حال امروز موضوع دپوی پسماند روی یک چالش جدی پیش روی محیط زیست زنجان با اختلاف نظرهای زیاد است. حساسیتی که موجب نشده مشکل آن یک راهکار منطقی و کم خطر داشته باشد. اینکه کیک روی در شهرک تخصصی روی حفاظت شود یا به منطقه مرصع انتقال یافته و در آنجا محافظت شود؟
این چالش هنوز پیش روی زنجان بوده و باید دید مسئولان استانی در مسیر پرتردید پیش رو چه گام هایی را برخواهند داشت. به نظاره می نشینیم…!
