روز خبرنگار و التماس تفکر برای مدعیان
✍️ احمد اسدی-همدلی زنجان
۱۷ مرداد بازهم فرارسید و شاهدیم موجی از تبریک ها و تهنیت ها و تحویل گرفتن های عمومی و خصوصی فضای مجازی و واقعی جامعه را فرا گرفته است و باز هم این روز خواهد گذشت و بازهم جامعه ای رو به توسعه با تمام چالش ها برای خبرنگاران باقی خواهد ماند.
در دوران ابتدایی معلم ادبیاتی داشتم که وقتی روز معلم را به وی تبریک گفتیم، ناراحت و عبوث می شد! در آن مقطع درک درستی از شرایط روحی و احساس وی نداشتم، اما با گذشت سال های متمادی وقتی امروز کسی روز خبرنگار را تبریک می گوید و تبریک وی را در کنار میانگین رویکرد و برخورد و باورش نسبت به یک خبرنگار می سنجم از این میزان دورویی حس معلم ادبیاتم متبلور می شود!
صداقت آقای کریمی امروز از ذهنم خارج نمی شود، وقتی در یک جامعه رو به توسعه که تمام ساختارهایش دارای عیوب فراوانی است، باید برای اصلاح در جهت توسعه تلاش کنی، عواید مالی نداشته باشی و سرانجام نیز جواب سلامت از روی اجبار و برخورد مسئولان و متولیان از روی کراهت باشد!
۱۷ مرداد سرآغاز تعریف و تمجید از خبرنگارانی است که از آن ها به عنوان سفیران آگاهی، فعالان مسئولیت شناس، آگاهی بخش و… توصیف می شود، اما همان افرادی که مدعی هستند خبرنگاران یار و یاور دلسوزان کشور می توانند باشند از نظر برخی تنها موی دماغ مسئولان هستند! همین فعالان مسئولیت شناس و سفیران آگاه برای معیشت و داشتن یک بیمه تامین اجتماعی چالش های بزرگ دارند و برای تولید یک خبر و یافتن حقیقت های پنهان در پشت پستوها باید جان خطر کنند!
اما آیا کسی هست نقش توسعه ای خبرنگاران را در جامعه درک کرده باشد؟ با تمام آب و تابی که این روزها هر فرد عادی و یا مسئولی برای روز خبرنگار داده می شود اما کم تر کسی وجود دارد که اهمیت حضور خبرنگاران برای داشتن جامعه ای سالم بدون فساد، در کنار رسیدن به جامعه ای با بلوغ اجتماعی و فرهنگی را درک کرده باشد! اگر نوشابه ای برای باز کردن برای فردی باشد آغوشش باز و اگر موردی برای افشا و ضرورتی برای شفاف سازی باشد، تهمت، افترا، اقدام حقوقی و…! این ها خاصیت یک جامعه جهان سومی است.
در این جامعه همانطور که پرفسور حسابی گفت در جامعه رو به توسعه یا باید خود فدا کنی برای جامعه یا جامعه را فدای خودت کنی! باید گفت یک خبرنگار خودش را برای جامعه فدا می کند اما در این جامعه کسی حاضر نیست خودش را فدای سفیر آگاهی بخشی بکند!
اگر امروز خبرنگاری اشتباهی مرتکب شد باید سخت مجازات شود، اما اگر در همین شهر زنجان یک سیاست گذار حوزه شهری تصمیمی اشتباه برای بیش از ۴۰۰ هزار نفر شهروند زنجانی بگیرد که روح، روان، آینده، زندگی روزمره و حتی اقتصاد خانواده آن ها را دچار آسیب کند نه کسی شاکی است، نه کسی گلایه دارد و نه کسی مدعی العموم است که این سیاستگذار برای پاسخگویی به افکار عمومی اقدام کند و یا حتی مجازاتی در قانون برای وی باشد! اما خبرنگار می تواند با یک اشتباه مجازات شود! این هم خاصیت یک جامعه جهان سومی است!
امروز خیلی ها از شفاف سازی، اتاق شیشه ای، صداقت و برادری، تلاش برای مردم و … سخن می گویند، اما خبرنگاران به عنوان نمایندگان افکار عمومی را غریبه هایی قلمداد می کنند که تنها دردسر ساز هستند! این هم خاصیت….!
با این همه خاصیت چیزی برای التماس دعا کردن نیست، چرا که به قول یکی از شاکیان خودمان آگاهانه انتخاب کردیم که وارد چه عرصه ای از فعالیت در جامعه می شویم! پس باید پای تمام عواقب آن بنشینیم! سخن صادقانه ای است، اما همین رویکرد نخبگان ما نیز خاصیت یک جامعه جهان سومی است!
التماس تفکر
