با استناد به برخی اطلاعات ارائه شده وضعیت فعلی مذاکرات وین چنین بنظر می رسد:
۱. پس از سفر گروسی به تهران و حل مشکل تحقیقات پادمان ، مشکل تحریم سپاه مشکل جدی باقیمانده بود.
۲. ناگهان روس ها با طرح تقاضای معافیت تجارت خود با ایران از تحریم های آمریکا، مشکل جدیدی در روند مذاکرات ایجاد کردند.
۳. روس ها در مذاکرات هسته ای ایران مانند دیگر قدرت های بزرگ ، دارای منافع اکید منع اشاعه ( جلوگیری از هسته ای شدن ایران ) می باشند . حالا تمایل جدیدی به این گرایش اضافه شده که مخالف گرایش اول است و آن اینست که انعقاد توافق و سرریز شدن نفت ایران به بازار موجب تشدید فشار بر روسیه در بحران اوکراین خواهد شد.
۴. روسیه کدامیک از دو گرایش را برتر خواهد دانست؟ ظاهرا گرایش روسیه به آنست که یا مانع توافق شود یا آنکه امتیاز مهمی بخصوص معافیت کامل تجارت با ایران را دریافت کند.
۴. اما توافق در وین بدون همراهی روسیه لااقل دو مشکل اساسی دارد :
۴.۱ تصمیمات کمیسیون مشترک برجام با اتفاق آراء اتخاذ می شود و بدون رای روسیه ، کمیسیون امکان اتخاذ تصمیم نخواهد داشت و توافقی ممکن نخواهد بود.
۴.۲ در اجرای برجام ، نقش روسیه در نگهداری ذخائر اورانیوم غنی شده و تبادلات مهم اینچنینی از اساس و بنیان های برجام است و بدون روسیه، چنان برجامی قابل اجرا نیست.
حالا باید منتظر ماند که چاره چه باشد ؟ آیا غرب چنان امتیازی به روسیه خواهد داد ؟ آیا ایران می تواند با رویکرد یکجانبه به غرب ، توافقاتی را حاصل و در این تقاطع مهم در مقابل روسیه قرار گیرد ؟
۵. پیچیدگی مهم وضعیت ایران ، دشواری او در فاصله گرفتن از روسیه است. روسیه در حوزه های مختلفی بخصوص در سوریه و یا حوزه قفقاز و… اهرم های بزرگی علیه ایران در اختیار دارد. نظام سیاسی ایران نیز نه بسرعت قادر به تغییر جهت علیه روسیه است و نه به غرب اطمینان دارد و نه تغییر مناسبات با این سرعت ممکن است و لذا انتظار آنکه ایران بتواند با زاویه تندی علیه روس ها بایستد مطلقا واقع بینانه نیست.
۶. راه حل محتمل ، اعطای نوعی امتیاز از طرف غرب به روسیه است که میتواند امتیاز به ایران نیز تلقی شود و این هنر دیپلماسی است که بتواند در این پیچیدگی، راهی را بسوی توافق بازکند.
