این خون جگر را اما نه مسؤولان بلکه ما مردم می‌خوریم، آنهم نه فقط به خاطر تحریم‌های یک دولت خودخواه بلکه به خاطر رفتار بسیاری از تولید کنندگان داخلی و ایضا حضرات مسؤول!
می‌گویید چرا؟ برایتان می‌گویم.
عکسی دیروز در شبکه‌های مجازی دست به دست شد که شیرکاکائوی یک شرکت داخلی را نشان می داد که اول امسال ۳هزار و ۵۰۰ تومان بوده و بعد شده ۴ هزار تومان و بعد۴ هزار و ۵۰۰ تومان و بعد ۵ هزار و ۵۰۰ تومان و بعد ۶ هزار تومان و الان ۸هزار تومان .
همه ما تقریبا هر روز با این بالا رفتن شبانه روزی قیمت‌ها برخورد داریم. این یک نمونه آن است. آیا واقعا اینگونه می‌شود به جنگ تحریم رفت؟ اصلا کجای دنیا اینگونه خود را آماده یک جنگ تمام عیار می‌کنند.
طرف آن سوی آب‌ها نشسته و پشت سر هم تحریم‌ها را امضا می‌کند بعد ما این سوی آب، عرضه تنظیم بازار را نداریم. هر کسی هرگونه که دلش می‌خواهد قیمت می‌گذارد بدون اینکه علتش را بگوید.
چه می‌شود که در عرض چند روز قیمت یک شیر دوبرابر می‌شود؟ در این چند وقت قیمت دلار چه تفاوتی کرده است که کارخانه‌های داخلی، کالاهای خود را روزانه قیمت گذاری می‌کنند.
حکایت ما هم شده است مثل آنهایی که در زمین فوتبال داد می‌زدند «مارادونا را ول کنید غضنفر رو بچسبید!»
واقعا کسی نیست به این بازار نظارت کند؟ کسی نیست از کارخانه‌های داخلی بپرسد دلیل بالا رفتن هر روز قیمت‌ها چیست؟ چه کسی در این مملکت بر بازار نظارت می‌کند؟
فلسفه دولت، مجلس، قوه قضاییه و دیگر نهادها چیست؟ مگر اداره کشور بر عهده آنها نیست؟ اگر هست چرا رسما بازار ایران دچار بلبشو شده است؟
بروید یقه کارخانه دار را بگیرید و از او بپرسید چرا هر روز قیمت خود را تغییر می‌دهد؟ یا دلیل قانع کننده‌ای می‌آورد و آنوقت وظیفه شما حل مشکل اوست یا نه، به دنبال سود بیشتر است که وظیفه شما برخورد با اوست. حالت سومی به نظر نمی‌رسد که اگر می‌رسد بگویید ما هم بفهمیم.
با دیدن این وضع چگونه می‌شود به مردم گفت در برابر تحریم‌ها مقاومت کنند؟ چگونه می‌شود به آنها گفت نخرید؟ چگونه می‌شود به آنها گفت به آینده امید داشته باشید؟
جنگ با دشمن راه و روش دارد. نمی‌شود یک چشم به حمله‌های دشمن داشت و یک چشم به خنجرهای داخلی. خیال یک جنگجو باید از پشت سر راحت باشد تا دو چشم‌ش فقط به روبرو و دشمن باشد.
می‌شود ترامپ را شکست داد اگر ….
