در طول چند ماه گذشته، وزیر نیرو در دولت ابراهیم رییسی از دو واقعیت ترسناک پرده‌برداری کرد؛ نخست آنکه سرانه آب هر ایرانی به یک پنجم مقدار مشابه در پنجاه سال پیش کاهش یافته و دوم اینکه میزان آبی که ایرانیان از آبخوان‌ها – از ۱۳۵۷ تا ۱۳۹۹ – برداشت کرده‌اند، دست‌کم یکصد و سی میلیاردمتر مکعب بیشتر از آبی است که در آبخوان‌ها فرو رفته است! این در حالی است که هدایت فهمی، کارشناس پیشکسوت و از مدیران سابق وزارت نیرو، این رقم را صد و شصت میلیارد متر مکعب عنوان کرده است.
ماجرا هنگامی ترسناک‌تر می‌شود که بدانیم برای رسیدن به چنین تخریب هول‌انگیزی، سرمایه‌گذاری هم کرده‌ایم و هزاران میلیارد تومان از پول ملت رفته تا ارمغانش بشود ابزارهایی مثل چاه‌‌های عمیق و سدهای مخزنی که در نهایت رعب‌آورترین ورشکستگی آبی ارمغانش شود.
دقت کنید که در طول این پنجاه سال، جمعیت ایران کمتر از سه‌برابر رشد کرده، اما تعداد چاه‌ها بیش از بیست برابر و تعداد سدهای بزرگ مخزنی بیش از شصت برابر رشد کرده و در نهایت، نه‌تنها سرانه آب ایرانیان افزایش نیافته که به یک‌پنجم کاهش هم یافته است.
به نظرم دستگاه‌های امنیتی کشور اگر می‌خواهند ردپای چرایی فروپاشی سرزمینی را رهگیری کنند، راهش از بررسی تعلل در توقف این روند ویرانگر می‌گذرد! وقتی سازمان زمین‌شناسی کشور بارها هشدار می‌دهد که رکورد فرونشست زمین را چندین بار جابجا کرده‌ایم، چرا از صحن بهارستان تا ساختمان پاستور طرح یا لایحه‌ای برای برخورد سریع، قاطع و انقلابی با این مهلک‌ترین خطر برای تاب‌آوری ایران دیده و شنیده نمی‌شود؟!
و شوربختانه‌تر آنکه هنوز هم اراده‌ای در پی تسهیل صادرات کشاورزی – بخوان صادرات آب مجازی – برای کاهش اقتصاد نفتی است؛ هنوز هم در حوضه آبخیز دریاچه ارومیه، زاینده‌رود، بختگان، هلیل‌رود و خوزستان با کوبیدن بر طبل وابستگی بیشتر به منابع آب درصدد رفع موانع تولید هستند. چگونه چنین خواب عمیق، ویرانگر، ترسناک و مرگ‌آفرینی سامانه تدبیر ایران را دربرگرفته است؟ چه کسی می‌تواند ساماندهندگان تدبیر در ایران را از این گران‌ترین خواب غفلتِ تاریخ بیدار کند؟
