این روزها واژه «کرونا» کلید واژه غالب شهروندان زنجانی و ایرانی است. پدیده ای نادر که تجربه نشده بود و از وحشت روزهای نخست تا آگاهی های نسبی این روزها، هنوز این پدیده را بحث غالب محافل عمومی در سرتاسر دنیا کرده است.
شیوه کرونا در کشور و استان زنجان روزها و لحظات عجیب و تجربه نشده ای را برای شهروندان رقم زد، از بسیج عمومی مردم برای ضدعفونی معابر و مبلمان شهری که یک وحدت و بسیج عمومی علیه یک دشمن مشترک بود تا “در خانه ماندن”، “ماسک زدن”، “رعایت فاضله اجتماعی” و “ضدعفونی کردن دست ها” که تجربه های عجیب در دنیای مدرن امروز محسوب می شد.
این روزها اما همچنان درگیر روزهای کرونایی هستیم و آینده پیش روی ما مبهم است! ابهام و نداشتن آگاهی کامل از وضعیت آینده و نداشتن علم به تمام ابعاد واقعی این ویروس سایه ترس و نگرانی را در زندگی ما گسترده است. آیا زندگی ما برای همیشه با این ویروس عجین خواهد شد؟ یا روزی از نبود آن جشن خواهیم گرفت؟ هنوز هیچ چیز مشخص و قطعی نیست!
با تمام ابعاد ترس و دلهره ای که تاثیرات عجیبی که با وجود این ویروس در زندگی خود تجربه می کنیم، ابعاد جدیدی از زندگی جمعی را در سرتاسر دنیا شاهدیم و در این مورد تبعیضی بین فقیر و غنی نیست. از شهروند کشور فقیر آفریقایی تا قلب شهرهای مدرن توسعه یافته وجود ندارد و همه در بستر یک همه گیری و تهدید به سر می برند.
این ویروس همچون یک پل وحست از قلب ووهان تا قلب نیویورک را در نوردیده و مسئولیت های مهم اجتماعی را بر دوش همه ما نهاده است. این روزها همه در مورد اینکه این ویروس برایش انسان غنی و فقیر فرقی ندارد سخن می گویند، اما واقع امر اینکه شهروندان فقیر آفریقایی برای دسترسی به تجهیزات و موارد بهداشتی با دشواری مواجه هستند اما شهروندان غنی کشورهای توسعه یافته مشکلات کم تری دارند!
صحبت از اینده دشوار است اما آمدن کرونا برای انسان ها یک ترس آموزنده بوده است. کووید ۱۹ به ما آموخته های زیادی داشته است، به ما آموخت و یادآوری کرد که بعضا بسیار زود دیر می شود! از فرصت های اندک بهتر استفاده کنیم. واقعی تر و به موقع تر یکدیگر را دوست داشته باشیم چرا که ممکن است روزی نتوانیم همدیگر را در آغوش بگیریم و آغوش مادران و پدرانه برایمان حسرت شود!
فاصله اجتماعی برایمان یک ضرورت باشد و نتوانیم گرمای محبت مادر و پدر را بچشیم! و حتی شاید دیگر از حضور و وجودشان بی بهره شویم. این ها فصل پرغصه زندگی کرونایی و زیست کرونایی ما در عصر حاضر است. با وجود کرونا بیشتر به فضای مجازی پناه می بریم و دنیا بیشتر مجازی می شود! مجازی تر از هر زمانی…!
