این یک فیلم کوتاه از شهر یازده میلیون نفری ووهان (Wuhan) چین است. یکی از ۱۵ شهر و  روستایی که به خاطر شیوع ویروس کرونا قرنطینه شده‌اند. راه‌های ورودی و خروجی به شهر بسته شده و شهروندان حق خروج از شهر را ندارند.

مردمی که در خانه‌هایشان حبس شده‌اند شب هنگام روی بالکن می‌آیند و یکدیگر را خطاب قرار می‌دهند: jiayou  یعنی روغنش را زیاد کن. در زبان محلی آن‌ها یعنی امید داشته باش، یعنی قوی باش یعنی نوعی دلگرمی دادن. ⁣jiayou    ⁣jiayou

چند بار این فیلم کوتاه را دیدم. صدایی لرزان از شهری که نمادی از غرور انسان است، حزن آلود همنوعانش را دلگرمی می‌دهد.
با دیدن فیلم چند برداشت کوتاه به ذهنم رسید:

به حقارت انسان فکر کردم که با آن غرور و سرمستی ابلهانه‌اش چطور در مقابل زندگی کوچک و ناچیز است.

به آنهایی فکر کردم که می‌خواهند با سرگین خر و تخم کفتر برای ۹ میلیارد آدم نسخه بپیچند و کتاب‌های علمی را آتش می‌زنند تا ما بفهمیم برای تاریک اندیشی‌های انسان حتی در قرن ۲۱، پایانی نیست.

⁣ به مدیریت بحران فکر کردم که چطور می‌شود ۳۰ میلیون جمعیت را قرنطینه کرد، امنیت را برقرار کرد و به جای انکار اطلاع رسانی کرد.

⁣ به تاریخ فکر کردم. در سال ۱۳۵۰ میلادی وقتی طاعون یا مرگ سیاه اروپا را فرا گرفت پادشاه برای پاپ نامه نوشت تا دعا کند، راستی چرا دیگر کسی برای پاپ‌ها نامه نمی‌نویسد؟

و به امید فکر کردم و جعبه پاندورا. در افسانه‌های یونانی وقتی از سر کنجکاوی جعبه پاندورا باز می‌شود همه شقاوت‌ها و بدبختی‌ها و مریضی‌ها بیرون می‌ریزند و در زمین پراکنده می‌شوند و در ته جعبه تنها یک چیز می‌ماند: امید

اجازه دهید ما هم از اینجا برای همنوعانمان در ووهان پیامی بفرستیم: ⁣jiayou Wuhan