من با حذف ارز ۴۲۰۰ تومانی در لایه ما بین بانک‌ها و بانک مرکزی با واردکننده موافقم نه بخاطر اینکه اگر ارز ۴۲۰۰ تومانی بدهیم کارکردی در کنترل قیمت ندارد، نه، اثر دارد؛ بلکه با توجه به اینکه دیگر نمی‌توانیم ارز ۴۲۰۰ تومانی بدهیم.
این نتوانستن هم بخاطر حجم صادرات ماست و هم بخاطر کیفیت صادرات و ارز ناشی آن و هم بخاطر کیفیت تامین کالاهای اساسی ماست. تاکید می کنم روش حذف ارز ۴۲۰۰ تومانی درست به اندازه خود حذف ارز ۴۲۰۰ تومانی مهم است.
اینجا راه حلی که پیشنهاد می شود این است که بند مربوط به ماده ۱ قانون بانکداری که هنوز تصویب نشده را در لایحه بودجه ۱۴۰۰ بگذاریم که بانک مرکزی عامل فروش ارز دولت است و نه موظف به خرید آن از دولت. این اتفاق خوبی است. فقط یادمان باشد این پیشنهاد نه یک گزینه خوب بلکه یک بخش اجباری از برنامه حذف ارز ۴۲۰۰ است یعنی اگر این برنامه انجام شود و این کار انجام نشود، وضعیت خیلی بدتر می شود و دقیقا همان اتفاقاتی می افتد که در سال ۷۲ رخ داد.
فکر نکنیم که هدف مان از ارز ۴۲۰۰ تومان صرفا یک سیاست رفاهی است. بلکه بخش دیگری از هدف ارز ۴۲۰۰ تومانی کنترل تورم کل از طریق کنترل تورم کالاهای خوراکی و آشامیدنی است. پس حالا که می خواهیم این ارز را حذف کنیم باید برای کنترل تورمش برنامه داشته باشیم.
