در چند هفته گذشته زنجیرهای از حوادث- از دست رفتن غمانگیز زندگی، فلج شدن زنجیرههای تأمین جهانی، وقفه در حمل و نقل تجهیزات پزشکی بین کشورهای متحد، و شدیدترین رکود اقتصادی جهانی از دهه ۱۹۳۰- آسیبپذیری ناشی از مرزهای باز را به نمایش گذاشت.
حمایت از اقتصاد یکپارچه جهانی پیش از «کووید۱۹» رو به کاهش بود و اکنون، این بیماری همهگیر ارزیابی مجدد هزینهها و مزایای جهانی شدن را تسریع خواهد کرد.
شرکتهایی که بخشی از زنجیرههای تأمین جهانی هستند، مخاطرات ذاتی وابستگیهای متقابل و خسارات ناشی از اختلال را از نزدیک درک کردهاند. این شرکتها به احتمال زیاد در آینده مخاطرات این وابستگی را جدیتر خواهند گرفت که نتیجه، زنجیرههای تأمین محلیتر، با ثباتتر و کمتر جهانی میشود.
در بازارهای نوظهور که به تازگی به روی جهانیسازی آغوش گشوده و شاهد جریان مداوم سرمایه بودند، کنترل مجدد سرمایه در تلاش برای محافظت در برابر نیروهای بیثباتکننده اقتصادی را شاهد خواهیم بود و حتی وقتی تدابیر مهار به تدریج در سراسر جهان گسترده شود، باز هم احتمالاً افراد با ارزیابی مخاطرات سفر، احتمالاً چندان تمایلی به آن نشان نخواهند داد.
با این حال، خطر واقعی این است که این تغییر شخصی در رویه زندگی و فاصله گرفتن افراد و شرکتها از جهانی شدن توسط برخی سیاستگذاران که از ترس از مرزهای آزاد سوءاستفاده میکنند، تشدید شود.
ممکن است آنها محدودیتهای حمایت از تولیدات داخلی را تحت عنوان خودکفایی به تجارت تحمیل کنند و به بهانه بهداشت عمومی مانع از رفت و آمد آزادانه افراد شوند. حذر از چنین نتیجهای و حفظ روحیه وحدت بینالمللی که در بیش از ۵۰ سال گذشته دوام داشته، اکنون در دست رهبران جهانی است.