وقتی برای اولین بارهمسرم ویدئویی از یک فرد چینی که بر اثر ابتلا به کرونا بر زمین افتاده بود و مردمی که در نزدیکی او بودند ازاو فرار می کردند را به من نشان داد، حتی تصورش را هم نمی توانستم بکنم که این اتفاق قرار است در کشورم، شهرم و یا حتی در محله من هم رخ دهد.
الان ۴۵ روزاست که از گزارش اولین مورد کرونا در ایران میگذرد، در این مدت خیلی اتفاق ها برایمان افتاد، مجبورشدیم برای حفظ جانمان در خانه ها قرنطینه شویم، بچه هایمان در خانه و از تلویزیون درس های خود را دنبال می کنند، طی روز بارها باید دست هایمان را با مایع دستشویی بشوریم، به قدری که پوست دستمان خشک و زخم شده، جرات نداریم از خانه هایمان بیرون برویم.
وقتی کسی از اعضای خانواده برای تهیه مایحتاج ضروری به خرید می رود، موقع برگشت به خانه او را کرونایی تصورمی کنیم، تجربه بسیار تلخی است که همه خرید ها را ضد عفونی کنیم و باز با ترس به آنها دست بزنیم، وقتی از پنجره به خیابان نگاه می کنم سایه مرگ را بر سطح کوچه ها و خیابان ها و حتی کوههای اطراف شهر می بینم تا به کی باید اینطور زندگی کنیم با خداست، ولی این زندگی برای افرادی که یک منبع درآمدی دارند بود و فقط دلتنگی و نگرانی اعضای خانواده را اذیت میکرد.
اما افرادی که از محل کسب و کارهای آزاد امرارمعاش می کنند و یا کارگران فصلی، و دست فروشان زندگی بسیار تلخ تری را دراین ایام قرنطینه تجربه می کنند، وقتی درآمدی نیست، و نمی توانی حتی نان و پنیری بخری قرنطینه به جهنمی تبدیل می شود که گاه، سرپرست خانواده مجبور می شود، خطر آلوده شدن به ویروس را به جان بخرد و دل به دریا زده به سطح شهر برود و بازتلاش کند درآمدی کسب کند و برای خانواده خود نانی ببرد.
با توجه به اینکه اکثر صاحبان کسب و کارهای آزاد مستاجر هستند سنگینی کرایه های عقب افتاده و نبود درآمد، عاملی است که افراد را مجبوربه شکستن قرنطینه می کند، واینجاست که نقش دولت و سیاستگذاران بیشتراز پیش حس می شود.
درست است که در شرایط بحرانی حاصل از تحریم ها رنج می بریم ولی مردم نیاز به حمایت دارند، اگر سلامت مردم برای دولت مهم است، باید مردم حمایت شوند تا مجبور به شکست قرنطینه نشوند، مردم، همکاری خوبی تا به امروز داشته اند، تعطیلات عید را در خانه ها ماندند.
دید و بازدید و مسافرت عید نرفتند با کمترین امکاناتی که داشتند با این مهمان ناخوانده مبارزه کردند. با کمبود مواد ضد عفونی کننده، دستکش یکبار مصرف و ماسک ساختند و در مواردی نیز با راه اندازی پویش های مردمی با دوخت ماسک، ضد عفونی معابر، تجهیز نقاهتگاه ها و غیره دولت را یاری دادند.
اما مردم کم کم دارند خسته می شوند نیاز است واقعا یک تدبیری اساسی برای مردم اندیشه شود و با حمایت دولت مردم مجبور به شکست قرنطینه نشوند.
از طرفی سربازان واقعی سلامت، یعنی همه کادر بهداشتی و درمانی جانانه به میدان آمدند و از با ارزش‌ترین دارایی خود، که همان جان است گذشتند و شاهد هستیم که تعداد زیادی از پزشکان و پرستاران در راه درمان بیماران کرونایی جان خود را از دست دادند.
ولی بقیه همکاران آنها کم نیاوردند و راه آنها را که همان نجات جان مردم است ادامه می دهند، با پوشیدن لباسهایی که حتی چند دقیقه مردم عادی نمی توانند تحمل کنند و با سنگینی وگرمای ناشی از لباس و ماسک و دستکش مخصوص ساعت ها کنار می آیند و روز ها و شب های زیادی به دورازخانواده خود به سر می برند، و واقعا جز واژه عشق به همنوع و گذشت و ایثار واژه ای نمی تواند، توصیف اقدامات این مدافعان سلامت را بکند.
آن ها درمصاحبه های خود تنها یک درخواست ازمردم دارند و آن هم این است که در خانه ها بمانید تا زنجیره انتقال کرونا ویروس قطع شود، مردم می خواهند که زنجیره انتقال قطع شود.
ولی ناچارهستند برای امرارمعاش قرنطینه را بشکنند مگر اینکه دولت حمایتی ویژه از خانواده ها بکند تا مجبور به ترک خانه ها نباشند.
اما از طرفی این ویروس بسیار کوچک کاری با دنیا کرد که بشر حتی، تصور نمی کرد، روزی با یک ویروس کوچک همه دنیا درگیرشوند و تمامی دنیا تقریبا به حالت نیمه تعطیل در بیاد، به نظرم باید ما کمی در این ویروس بیشتر تعامل کنیم.
به قدرت خدا بیشتر پی ببریم و از او بخواهیم مردم را نجات دهد و کمتر به قدرت بشر مغرور شویم، در همین کمتراز دوماه مردم گرچه مجبورشدند ازهم دوری کنند. ولی احساس مهرورزی و دوست داشتن همدیگر در دل ها قوی تر شد و جدا از اقدامات عده ای سوء استفاده گر که همیشه در بحران به دنبال ماهی گرفتن از آب گل آلود هستند، به همدیگر کمک کردند تا این بحران نیز تمام شود.
همه با هم هم قسم شدیم که کرونا را شکست می دهیم و برای رسیدن به روز شکست کرونا لحظه شماری می کنیم. روزی که باز بتوانیم با همدیگر دست بدهیم وهمدیگررا در آغوش بگیریم ، آزادانه در خیابان ها وکوچه ها قدم بزنیم، بدون هراس از کرونا، ما همه با تمام وجود به این قطعه شعرایمان داریم.
“اندکی صبر سحر نزدیک است”. به امید روز شکست کرونا ویروس و شرکت در جشن ملی شکست کرونا، روزهای سخت قرنطینه را تحمل می کنیم.
