✍️ مسعود خوانساری، رئیس اتاق بازرگانی تهران
چین کشوری توسعه‌یافته و در حرکتی شتابان به سمت نرخ فقر صفر و رشد اقتصادی باثبات و پایدار است. آنها در تمامی حوزه‌های اقتصادی و فرهنگی به نقطه مطلوب تولید رسیده‌اند. سرمایه‌گذاری خارجی از ۲۰۱۲ تاکنون به بیش از ۲ هزار و ۲۰۰ میلیارد دلار می‌رسد و البته که سهم ایران از این حجم از سرمایه بسیار ناچیز است.
در چین قاعده سانسور و محدودیت دسترسی به اینترنت وجود دارد. با این حال به‌طور مرتب فرآیندهای مربوط به نظرسنجی توسط نهادهای دانشگاهی دولتی انجام می‌شود و این پایش افکار به‌عنوان الگوی ثابت برنامه‌ریزی‌های پنج‌ساله مورد توجه قرار می‌گیرد. در نتیجه طی ۷ دهه گذشته همیشه میزان تحقق اهداف برنامه‌ها بیش از اعداد پیش‌بینی‌شده بوده است. دولت پکن معتقد است با توجه به شناخت نبض جامعه موفق شده برنامه‌ریزی‌هایی واقع‌بینانه ارائه دهد و نتیجه هم بگیرد.
دیوان‌سالاری چین درحالی‌که تمرکزگرا به نظر می‌رسد ولی از هر نظر تمرکززدایی در آن صورت گرفته است. به‌طوری که ادارات محلی از سطح بالایی از اختیار و خودمختاری بهره‌مندند. در نتیجه سطح تمرکززدایی مالی چین با هر استانداردی به‌طور غیرمعمولی بالاست و برای یک کشور اقتدارگرا، وضعیتی خارق‌العاده دارد.
حتی وقتی چین یک اقتصاد از مرکز برنامه‌ریزی‌شده کمونیستی بود، کمتر از اتحاد جماهیر شوروی تحت‌تاثیر تصمیم‌گیری‌های ابلاغی از مرکز به حاشیه‌ها قرار داشت. در سال ۱۹۷۹، اتحاد شوروی ۴۰ هزار کارخانه تحت مدیریت دولت داشت که بسیاری از آنها از مسکو اداره می‌شدند، درحالی‌که چین ۸۸۳ هزار کارخانه داشت که از آن میان، ۸۰۰ هزار کارخانه تحت کنترل ادارات محلی و استانی بود.
راز موفقیت چین در نگاه آنها به اقتصاد است. آنها به اصلاحات اقتصادی به معنای تمرکززدایی، واگذاری اختیارات تصمیم‌گیری، تسهیل امور تجاری و جاری برای فعالان اقتصادی، کمک به جذب سرمایه‌ها و ایجاد فضای رقابتی تن دادند. مهم‌تر اینکه هرچند چین از یک نظام دموکراتیک فاصله دارد ولی سیاست‌هایش را با توجه به وضعیت عمومی جامعه و خواسته‌های ذی‌نفعان تعیین می‌کند.
دنیای اقتصاد
