هجوم به فروشگاه ها و مراکز فروش، در پی شرایط غیرعادی، مثل هنگامه جنگ، تحریم، تورم و … در همه جای دنیا اتفاق افتاده و تقریبا امری آشنا و عادی است. این رفتارها را البته محدودتر، از اروپا و آمریکا تا همسایگان خود شاهد هستیم.
در کشور ما این هجوم و خرید غیرمعمول، اما کمی پیچیده و گسترده هست و فقط خاص آن محصول کمیاب و گران شده نیست. در ایران معمولا هجوم گسترده برای خرید، بیشتر از ذخیره و نگرانی از بابت کمیابی، برای تبدیل پول نقد و پس انداز برای حفظ ارزش دارایی های فرد است!
به تجربه، طی سال های گذشته، مردم در تکانه های تورمی اینچنینی، شاهد بوده اند که چگونه با افزایش قیمت ارز و تورم چند رقمی، به ناگاه پس انداز و داشته های نقدی و ریالی آن ها رسما پودر شده و ارزش خود را چند برابر از دست داده است.
مردم در این سال ها به تجربه متوجه شده اند که در این کشور، برای نگهداری و حفظ ارزش دارایی های خود، دولت عملا نه تنها هیچ کاری نمی کند، بلکه از این شرایط برای خود فرصتی مهیا دیده و از بورس تا تورم، کسری بودجه و منافع خود را پی گرفته و تامین می کند.
نتیجه این بی اعتمادی؛ مردم امید به دولت و حاکمیت را رها کرده و متوجه شده اند که اگر دیر بجنبند و خود اقدامی نکنند، پسِ تورم و افزایش قیمت های ناگهانی ارز، بازنده هستند. پس به قول جناب مجید حسینی، برای اینکه در حد و اندازه خود برنده باشند و بخشی از دارایی و ارزش پول خود را حفظ کنند، دست به این هجوم و خرید زیاد زده و با تبدیل پول نقد و پس انداز خود، از ملک تا خودرو، سکه، ارز و… قسمتی از ناکارآمدی و رها شدگی توسط دولت در قبال خود را جبران می کنند!
