اثرات اقتصادی دومنیویی کرونا به تدریج خودش را نشان خواهد داد، از مسیرهایی که خیلی انتظارش را نداریم.
امروز هیات مدیره ساختمان‌مان ایمیل زده بود که ما می‌دانیم برخی از شما کار خود را از دست داده‌اید – و عده‌ای هم طبعا اجاره پرداختی متوسط مستاجرانی که آن‌ها هم کار خود را از دست داده‌اند – ولی ما نمی‌توانیم پول شارژ واحدها را موقتا دریافت نکنیم.
ساختمان ما نسبتا بزرگ است و بیش از هزار واحد دارد و پول یوتیلیتی و غیره هم در همین پول شارژ ثابت هر واحد دریافت میشود. اگر درصدی از مالکان نتوانند پول شارژ خود را بپردازند، مجتمع هم احتمالا نمی‌تواند قبض‌های سنگین برق و گاز و آب و حقوق کارکنان و نگهداری آسانسورها و خیلی مواردی که به چشم نمی‌آید را به موقع بپردازد، چون پس‌انداز خاصی برای این موارد ندارد.
اگر قضیه چند ماهی به همین شکل ادامه پیدا کند ممکن است برخی سرویس‌های حیاتی مجتمع متوقف شود. اکثریت جمعیت ساختمان هم افراد مسن هستند و وجود خدماتی مثل آسانسور برای‌شان حیاتی است و اگر آسانسورها قطع شوند زندگی‌شان کاملا مختل میشود (تازه صحبت از قطع اب و برق و گاز و غیره نمی‌‌کنیم).
طبعا ممکن است بگوییم که ساختمان می‌تواند فعلا «وام» بگیرد یا از شرکت‌های یوتیلیتی تقاضای استمهال و تاخیر در پرداخت کند.
ولی خب وقتی بحران سیستمی است – یعنی فقط این یک ساختمان نیست و همه همین تقاضا را دارند- قضیه به سادگی سابق نیست چون نظام بانکی هم توان محدودی برای اعطای اعتبارات دارد و شرکت برق هم توان محدودی برای تاخیر قبض‌های مشتریان و الخ.
همین یک مثال ساده می‌گوید که طول کشیدن بحران و تعطیلی فعالیت‌های اقتصادی چه طور می‌تواند به ابعادی فراتر از چیزی که در ابتدا به نظر می‌رسد گسترش پیدا کند. دولت‌ها احتمالا در فاز بعد از قرنطینه و تعطیلی باید تازه به این نوع مسایل فکر کنند.
