«وال استریت جورنال» نوشت: طبق قطعنامه ۲۲۳۱، هر «کشور عضو برجام» که «عدم اجرای بارز» (تعهدات) این توافق را شناسایی و کشف کند، می‌تواند تحریم‌های بین‌المللی شدید علیه ایران را دوباره برگرداند.

این همان مکانیسم ماشه است که مذاکره‌کنندگان آمریکایی توافق ۲۰۱۵ از آن به عنوان تضمین‌کننده هر گونه نقض مواد توافق از سوی ایران تمجید کرده بودند. چیزی که هیچکس انتظارش را نداشت، این بود که ترامپ «توافق وحشتناک» اوباما را کاملا نکوهش کند و در سال ۲۰۱۸ از آن صرفنظر کند‌.

برخی‌ها این اقدام او را اینطور معنی کردند که ایالات متحده دیگر یک عضو مشارکت‌کننده (در برجام) نیست و با این کار توانایی بازگرداندن تحریم‌های بین‌المللی (کلید زدن مکانیسم ماشه) را از بین برد اما متن و جمله‌بندی قطعنامه ۲۲۳۱ چیز دیگری می‌گوید.

در متن به طور واضح عبارت «مشارکت‌کنندگان در برجام» به عنوان امضاکنندگان اولیه تعریف می‌شوند که همان چین، فرانسه، آلمان، روسیه، بریتانیا، آمریکا به همراه اتحادیه اروپا و ایران هستند.

طبق قطعنامه ۲۲۳۱ که هرگز اصلاح یا ابطال نشده است، ایالات متحده حتی بعد از خروج ترامپ از توافق، هنوز هم یک بازیگر است. کارشناسان حقوق بین‌الملل در وزارت خارجه آمریکا، هنوز درباره توان آمریکا برای توسل به مکانیسم ماشه مردد هستند. آنها باید خیلی سریع بر تردیدهای خود فائق شوند چرا که تا تابستان سال آینده کاهش محدودیت‌های برجامی برنامه هسته‌ای ایران شروع می‌شود.

به رغم مشکلات ناشی از کارزار «فشار حداکثری» دولت ترامپ علیه ایران، این کارزار هنوز نتوانسته اذهان مقام‌های تهران را تغییر دهد و آنها همچنان به این امید هستند که اروپایی‌های تشنه تجارت و دیگران، آنها را از فشار آمریکا نجات خواهند داد اما بازگرداندن تحریم‌های شورای امنیت به طرزی قاطعانه به امیدهای آنها پایان خواهد داد.