توسعه زندگی صنعتی موجب بروز برخی آسیب های فرهنگی و اجتماعی در جامعه ایران و استان زنجان شده که یکی از آن ها فرهنگ تجمل پرستی است. این موضوع در فرهنگ ایرانی-اسلامی مورد سرزنش بوده و با مفاهیم عمیق اسلامی سازگاری ندارد.
به گزارش همدلیزنجان؛ متاسفانه در جامعه امروز ما کم نیستند افرادی که حتی با دست دراز کردن به طرف دیگران، می کوشند زندگی ساده و معمولی خود را به سطح یک زندگی اشرافی و اعیانی برسانند. استفاده از زینت و زیبایی اگر در حد اعتدال باشد هیچ اشکالی ندارد، ولی بسیاری از مردم در جریان زندگی، راه افراط را در پیش میگیرند، و به بهانههای گوناگون رو به تجمل گرایی میآورند.
اگر ساختمان روح و جسم انسان را در نظر بگیریم مى بینیم تعلیمات اسلام در این زمینه درست هماهنگ ویژگى هاى روح انسان و ساختمان جسم او است. توضیح این که: به گواهى روانشناسان، حسّ زیبائى یکى از چهار بعد روح انسانى است، که به ضمیمه حسّ نیکى، و حسّ دانائى، و حسّ مذهبى، ابعاد اصلى روان آدمى را تشکیل مى دهند، و معتقدند تمام زیبائى هاى ادبى، شعرى، صنایع ظریفه، و هنر به معنى واقعى، همه مولود این حسّ است.
در تاریخ زندگی امام حسن مجتبی (ع) میخوانیم که هنگام نماز، بهترین لباسها را میپوشید، وقتی از او در این باره سؤال شد، فرمود: «خداوند زیباست و زیبایی را دوست دارد و به همین جهت من لباس زیبا را برای راز و نیاز با پروردگارم میپوشم؛ چرا که خود او دستور داده است که: «خُذُوا زِینَتَکُمْ عِنْدَ کُلِّ مَسْجِدٍ؛