وضعیت صنعت سرب روی در استان زنجان به جایی رسیده که رسانه بی بی سی فارسی هم درمورد آن گزارش ویژه ای منتشر کرده است.

به گزارش همدلی‌زنجان، نکته مهم در این خصوص استیصال دولتمردان در ساماندهی این صنعت در استان، سکوت معنادار دانشگاه زنجان(مدعی آفتاب توسعه استان) و دانشگاه علوم پزشکی(مرجع و متولی سلامت مردم زنجان) در این خصوص هستیم!

این سکوت و محافظه کاری چه معنایی دارد؟ چرا باید اساتید و جبهه علمی استان زنجان که مردم آن ها را تکیه گاه و مامنی امن برای اعتماد خود می دانند اینگونه با بلوک های قدرت و ثروت همراه شوند!

در جامعه ای که پناهگاه علمی و دانشگاهی منفعل و ناکارآمد باشد، انتظار توسعه، انتظار توهم زایی است. تولیدات علمی دانشگاه های استان در خصوص چالش های زیست محیطی مشخص نیست و راهکارهای علمی آن ها برای برون رفت از این شرایط نیز مشخص نیست!

دانشگاه علوم پزشکی با سکوت خود و عدم انجام رسالت های خود مدیون مردم زنحان خواهد بود. مدیران آن و بدنه علمی آن باید پاسخگوی دغدغه های مردم زنجان باشند و اگر قرار است در بزنگاه های مهم سکوت کنند، وجود یا عدم وجودشان برای مردم زنجان فرقی ندارد.

یکی از مهم ترین دغدغه های مردم زنجان موضوع آلایندگی صنایع سرب و روی است که تاکنون هیچ راهکار راهبردی برای برون کاهش اثرات زیست محیطی و مدیریت مناسب آن اتخاذ نشده و مدیران دولتی چون از برطرف کردن آن عاجز بوده اند نگاه امنیتی به آن داشته و رویکردهای مشابه اتحاذ کرده اند.

طی روزهای گذشته یک نامه محرمانه از بدنه اداری محیط زیست استان به بیرون درز کرده بود! که نشان می داد یکی از واحدهای تولیدی مستقر در شهرک تخصصی روی چه میزان آلایندگی غیرمجاز در بخش های مختلف دارد. در آن مقطع برخی به این واحد و صاحب آن حمله کردند و در طرف مقابل عده ای نیز ره رقیب وی در یک جبهه دیگر ابهامات و مسائلی را وارد کردند!

زنجان در سال های گذشته عرصه تاخت و تاز و رقابت دو صاحب و چهره صنعت سرب و روی در بخش خصوصی بوده و دولت نیز در کنار این شرایط بهره برداری درآمدی خود را برده است. آنچه برای مردم زنجان باقی مانده مضراتی بیشتر نسبت به فوایدی حداقلی برای توده مردم بوده است.

حال میلیون ها تن پسماند روی در شهر زنجان بلامحل است و روستاهایی برای دپوی آن ها انتخاب شده اند که اقدامی راهبردی نیست و در آینده این رویکرد چالش های اجتماعی-امنیتی را می تواند برای استان زنجان ایجاد کند.

مدیران دولتی وقت نیز توان مدیریتی لازم برای ارائه راهکارهای مناسب را ندارند.