روزگاری در کشورمان پادشاهانی حکمرانی می کردند و شاعرانی در دربار که وظیفه سرودن شعر در وصف پادشاه را داشتند. پادشاه از این اشعار و تعارف به وجد می آمد و به خود می بالید و در عالم خیال خود هیجانی وصف ناپذیر داشت.
حال با گذشت سالیان بسیار از اتمام دوره شاهنشاهی و حکومت موروثی در کشور، هنوز رگه هایی از این رفتارها در بین برخی مسئولان و حتی مردم دیده می شود. امروز شاهدیم گفتن واقعیت به افراد و برخی مسئولان موجب آزردگی شده و این دلخوری شاید موجب انتقام نیز بشود!
فرهنگ چاپلوسی و تعریف های کذایی و کاذب از افراد و مسئولان ظاهرا به میزانی خروجی داشته که اکثریت این رویکرد و رویه را در پیش گرفته اند و اصولا کسی به دنبال حقیقت و واقعیت های موجود برای اصلاح و بهبود امور نیست. یک خبرنگار و رسانه یک انتقاد از مدیری می‌کند و برای همیشه در لیست سیاه قرار می گیرد و مورد غضب! و مسئول به دنبال هر راهکاری برای انتقام است!
با این سطح بلوغ از گفتمان اجتماعی چگونه می توان تبدیل به کشوری توسعه یافته شد؟ مدیری برای جلب رضایت استانداری در هر جمله یک نوشابه! برای وی باز می کند تا اعتباری! یا جلب نظر مثبتی بگیرد! کارمندی برای مدیر حوزه خود مدام از کلمات شما یدونه ای! از شما نیست! نمیاد! و… استفاده می کند و این وضعیت در تمام سطوح کاری و اجتماعی جامعه سایه افکنده است.
فرهنگ تعارف، تعریف و شیفتگی بعضا تا حدی رسوخ پیدا کرده که مسئولان که اصولا باید از اقشار فرهیختگه و نخبه باشند ذوب! در تعریف و تمجید و خودشیفتگی هستند. با این سطح از “خود خوب پنداری” در یک جامعه رو به توسعه(با ارفاق) چه باید کرد؟ در کنار تمام مشکلات ریز و درشت اجتماعی و فرهنگی در جامعه بعید است کسی به فکر ریشه یابی مشکل ذوب برخی افراد در تعریف و تمجیدهای کاذب باشد.
متاسفانه جامعه امروز ایران و همچنین استان زنجان جامعه ای است که افراد برای اخترام به یکدیگر نگاهی به شایستگی علمی و اجتماعی یکدیگر ندارند و هر فردی که خلاء افراد در برطرف کردن خودشیفتگی آن ها را به خوبی پاسخ دهد! عزیزتر و گرامی تر خواهد بود.
شاید همین خرده فرهنگ های معیوب جامعه ما موجب شده که در بین افراد مختلف و کارمندان گفته شود که هرچقدر خودت رو به خنگ بودن و بلد نبودن بزنید راحترید! چون مبنای شایسته سالاری کار، علم و مهارت نیست بلکه چاپلوسی و ریا است..! البته تمامی این موارد گفته شده در همه بخش های جامعه حاکم نیست و نباید به تمام سطوح و بخش ها تعمیم داده شود.
