در سلسله یادداشتهایی در سال گذشته نوشتم که دهه ۹۰ نقطه عطف اقتصاد ایران است و متغیرهای اقتصادی حتی از روندای بلندمدت خود که آنها هم چندان مطلوب نبوده اند فاصله گرفته اند. اگر سریع دست به کار شویم و اصلاحات ساختاری اقتصادی را اجرا کنیم مشکلات اقتصادی کاهش می یابد در غیر اینصورت با روزهای سختی روبرو خواهیم بود
با استمرار روندهای دهه ۹۰ در سال ۱۴۰۸ (حدود ده سال بعد و پس از پایان دولت بعدی) شاهد این موارد خواهیم بود:
قیمت دلار: ۳۶۰ هزار تومان
قیمت سکه: ۱۹۶ میلیون تومان
هر متر مربع مسکن تهران: ۱۷۰ میلیون تومان
حجم نقدینگی: ۱۷ هزار هزار میلیارد تومان
حداقل حقوق: ۱۰ میلیون تومان
این موارد تنها برای نمونه و مشخص شدن عمق وخامت شرایط بیان شد و محاسبه انها چندان مبنای علمی ندارد. وضعیت اقتصاد ایران وخیم تر از ان است که بسیاری تصور میکنند. این ارقام را حدودی براورد کردم تا شاید کمی متوجه شرایط شویم. باور کنیم که امروز دیگر اصلاح ساختاری اقتصاد ایران یک ضرورت حیاتی و فوری است
برخلاف عموم مردم بنده به عنوان کسی که سالهاست اقتصاد ایران را دلسوزانه و دقیق دنبال میکند اصلا نگران دلار بیست هزار تومنی و سکه هشت میلیونی نیستم. من نگران دلار چند ده هزار تومنی و خانه چند میلیاردی هستم. من نگران گسترش فقر و استمرار کاهش رفاه مردم در دهه صفر اقتصاد ایران (دهه اینده) هستم
اگر تصمیمات سخت و پرهزینه نگیریم. اگر اگاهانه انتخاب و مطالبه نکنیم روزهای سختی در پیش خواهیم داشت. اما اگر قدر فرصت و زمان را بدانیم میتوانیم از نقطه عطف اقتصاد ایران استفاده کنیم و با اصلاحات ساختاری به سمت رشد و توسعه کشور حرکت کنیم.
دوباره تاکید میکنم بیش از اینکه نگران مشکلات اقتصادی فعلی باشیم باید نگران اینده خود و اقتصاد کشور باشیم. زمان به سرعت خواهد گذشت.
